ஆத்மாநாமின் ரோஜாப் பதியன்கள்

என் ரோஜாப் பதியன்கள்

என்னுடைய இரண்டு ரோஜாப் பதியன்களை
இன்று மாலை சந்திக்கப்போகிறேன்
நான் வருவது அவற்றிற்குத் தெரியும்
மெலிதாய்க் காற்றில் அசையும் கிளைகள்
பரபரத்து என்னை வரவேற்கத் தயாராவது
எனக்குப் புரிகிறது
நான் மெல்ல படியேறி வருகிறேன்
தோழமையுடன் அவை என்னைப் பார்க்கின்றன
புன்னகைத்து அறைக்குள் நுழைகிறேன்
செருப்பைக் கழற்றி முகம் கழுவி
பூத்தூவாலையால் துடைத்துக்கொண்டு
கண்ணாடியில் எனைப் பார்த்து
வெளிவருகிறேன்
ஒரு குவளைத் தண்ணீரைக் கையிலேந்தி
என் ரோஜாப் பதியன்களுக்கு ஊற்றுகிறேன்
நான் ஊற்றும் நீரைவிட
நான் தான் முக்கியமதற்கு
மெல்ல என்னைக் கேட்கின்றன
என்ன செய்தாய் இன்று என
உன்னைத்தான் நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன் என
பொய் சொல்ல மனமின்றி
செய்த காரியங்களைச் சொன்னேன்
அதனை நினைத்துக்கொண்ட கணத்தைச் சொன்னேன்
சிரித்தபடி காலை பார்ப்போம்
போய்த்தூங்கு என்றன
மீண்டும் ஒரு முறை அவற்றைப் பார்த்தேன்
கதவைச் சாற்றி படுக்கையில் சாய்ந்தேன்
காலை வருவதை எண்ணியபடி,

ஆத்மாநாம், இந்தப் பெயரிலேயே ஒரு ஈர்ப்பு இருக்கிறது பாருங்கள். இவரை அடைந்த கணம் முதல் கவிதை குறித்த என் அத்துனை பிம்பங்களும் மறுநிர்மாணம் செய்யப்பட்டது.

கிணற்றுத் தண்ணீரின் தன் பிம்பம் இவரை தழுவிக்கொள்ள அழைத்திருக்கிறது, எப்படி இந்த மனப்பிறழ்வு, 34 வயதில் தானே தனக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்துக்கொண்ட நிகழ்வு வாழ்வெனும் பெரும்புதிர் குறித்து என்னை அலைக்கழியச்செய்திருக்கிறது.

48 வயதில் மணமுடித்து தன் 67 வயதில் மனைவியை இழக்க நேரிட்ட துயரில் தன்னை மீளா உறக்கத்தில் ஆழ்த்திக்கொண்ட ராம் மோகனாகிய காளிதாஸ் என்கிற ஸ்டெல்லா புரூஸின் என் நண்பர் ஆத்மாநாம் என்ற தொகுப்பின் இரட்டை பாதிப்பு வேறு எனக்குள்,

என் பிறந்த தினத்தில் (ஜீலை 6) தான், தான் செல்லும் நாளை தேர்ந்திருக்கிறார். ஆத்மாநாம் பெயர் வேறு, ஆத்மா நாமா நானா, தீராத மனச்சோர்வுக்கு உள்ளாகியிருக்கிறேன். நான் மட்டுமா, அவர் ஊற்றிய நீரை விட அவரை முக்கியமாக கருதிய அந்த ரோஜாப் பதியன்கள் அவரின் இழப்பை எப்படி எதிர்கொண்டிருக்கும், எதிர்ப்படும் ரோஜாப்பதியன்களில் எல்லாம் இழப்பின் மென்சோகம்.