தூண்டில் இருள்

அடர்வன இருளை முதுகில்
படர்த்திச் செல்கிறாள்
சீராய் கத்தரிக்கப்பட்டு
காற்றில் அலையும்
நீள் இருள் இழைகளின் நுனியிலிருக்கும
தூண்டிற் முட்களில்
சிக்கித் தவிக்கின்றன
என் விழிக்கோளங்கள்

அவள் காற்சுவடுகளுககு
திலகமிட்டபடி தொடர்கின்றன
செறுகப்பட்ட விழிதுவாரம் வழி பரவி
இமையோரங்களில் வழியுமென் உதிரத்துளிகள்

கேச இழை வேர்களில் கூடிய மென்வலியில்
உணர்கிறாள் அகப்பட்டதின் பாரத்தை
மகிழ்ச்சியோ மிரட்சியோ
கூடுதல் விசையுடன்
இழுத்தோடுகிறாள்

விரைதலில் பிணித்த வலியில்
நகரவியலாது ஸ்தம்பித்த கணம்
விழிகள் என் இமைகளிலிருந்து பெயர்ந்து
காலமற்ற காலத்தின் பெண்டுலங்களாய்
அவள் பிருஷ்டங்களை
உரசியுரசிச் செல்கின்றன

விட்டு விலகிச் செல்லும்
என் கண்களை
கண்களின்றி பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.